De kasseien van Roubaix zijn totaal ongeschikt om te fietsen - en dat is precies waarom je ze zou moeten proberen, zegt Frank Strack
Beste Frank
Een vriend stelt een reis voor om over de geplaveide wegen van Roubaix te rijden. Het klinkt als een vreselijk idee - hoewel ik het leuk vind om de profs het te zien doen, heb ik zelf geen zin om blaren, bevriezing en gebroken botten te riskeren. Kunt u het beroep toelichten?
Jon, per e-mail
Beste Jon
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een natuurtalent zou zijn in het berijden van kasseien, net zoals ik er altijd zeker van was dat als ik in het Star Wars-universum was geboren, ik een Jedi zou zijn.
We houden standvastig vast aan dit soort overtuigingen over onszelf door het toenemende gebrek aan bewijs van het tegendeel.
Het bleek dat ik gelijk had over de kasseien. Een jeugd die doorbracht met het rijden op stijve mountainbikes over single-track paden en racefietsen over onverharde wegen in het noorden van Minnesota, was net genoeg om de kasseien van Noord-Frankrijk zo veel minder angstaanjagend te laten lijken. Mijn Jedi-reflexen hielpen ook.
Ik weet niet zeker waar je woont, maar ik vermoed dat het niet in Vlaanderen is, anders zou je deze vraag niet stellen.
Je zou eerder een vraag stellen als: 'Waarom merken niet-Vlaamse ruiters regen en wind op? En waarom zijn ze allemaal zo zacht?’
De meesten van ons beschouwen Vlaanderen als een regio in België, maar het historische land Vlaanderen stroomt over in Noord-Frankrijk.
De wegen waarop Parijs-Roubaix in Frankrijk wordt verreden, zijn net zo Flandriaans als die van de Ronde van Vlaanderen en de andere kasseistroken in België.
Landgrenzen, zo blijkt, werden getrokken door politici en niet door fietsers.
De kasseien die je in deze regio's vindt, lijken in niets op degene die je misschien hebt gezien in steegjes in het stadscentrum.
Savage kasseien
Dit zijn wilden. Op mijn eerste reis naar Vlaanderen volgden een vriend en ik te voet een geplaveide laan uit het stadscentrum van Lille naar een oude ruïne van het oorspronkelijke ommuurde fort.
Deze geplaveide laan was zo ruw dat onze voeten pijn deden van het lopen erover. We huiverden bij de gedachte om over zulke wegen te fietsen.
Later waren we verrast toen we ontdekten dat de geplaveide laan waarop we hadden gelopen, glad was in vergelijking met de wegen van Parijs-Roubaix.
Met andere woorden, uw vrees is gegrond. Wat ik niet kan begrijpen, is je onwil om te ervaren hoe het is om op ze te rijden, zelfs als je er een hekel aan hebt.
Ik ben nu een paar keer naar de kasseien geweest, en het v alt niet te ontkennen, ze zijn verschrikkelijk. Om te beginnen zijn de kasseien even onregelmatig als ruw.
De openingen ertussen zijn inconsistent en variëren van één tot enkele centimeters. De opening is normaal gesproken gevuld met een mengsel van vuil en stront.
We stellen ons voor dat het meer vuil dan stront is, maar de gegevens zijn niet doorslaggevend. De fiets volgt een schijnbaar willekeurig traject terwijl de wielen door de stenen worden afgebogen.
Achterintuïtief geldt dat hoe langzamer je rijdt, hoe meer er met de fiets wordt gegooid, maar hoe meer stenen je in het rond gooien, hoe meer kracht er nodig is om je snelheid te behouden.
Elke kasseistrook is als een bokser die tegen een zak slaat en je fiets dwingt te vertragen.
Je kracht overwint het vertragende effect van de meedogenloze bokser die op je wielen slaat. De vraag is: ben jij de boxer of de tas?
De rijder heeft dus twee strategieën waaruit hij kan kiezen. Rijd eerst zo snel mogelijk om de wielen te dwingen langs de kasseien te springen als een steen die over water scheert.
Hoe sneller je gaat, hoe soepeler de rit. De tweede is om in de goot te rijden waar je aan de stenen kunt ontsnappen voor het comfort van gladder vuil.
Het probleem met de goot is dat deze gevuld is met modder, vuil en schurende afvoer die een lekke band kan veroorzaken.
Oordeelsoproep
Voor de professionals zijn de twee strategieën in evenwicht door een alchemie van ervaring, waarbij ze hun kracht beoordelen en het risico op lekke banden in de goot afwegen.
Op basis van de staat van de pavé en de kracht van de ruiter, zie je de profs opportunistisch kiezen tussen de crown en de sloot aan weerszijden.
De kasseien berijden is een woeste dualiteit in je hart houden: als je op een secteur zit, is het enige waar je aan kunt denken zo snel mogelijk aan het einde te komen.
De opluchting die je lichaam ervaart wanneer de intense vibratie stopt en je terugkeert naar glad asf alt, is een van de meest viscerale gevoelens die het menselijk lichaam kan ervaren.
Toch is de sensatie om je fiets op volle snelheid te voelen afdalen in een chaos van beweging bij de ingang van de volgende secteur onbeschrijfelijk.
De sensatie van het berijden ervan, vooral de sensatie van het op- en afstappen van de secteurs, is een jeuk die nog steeds een krasje nodig heeft. Het is anders dan al het andere dat je op twee wielen zult ervaren.
